«Օլիգարխ ծնողները թույլ չեն տվել, որ իրենց երեխաներին տրված նվերները նվիրաբերվեն մեր հիմնադրամին».Համեստ Ներսիսյան

Բոլորովին վերջերս, ապրիլյան պատերազմի ընթացքում զոհված տղաների մայրերի հետ հանդիպմանը, ՀՀ վարչապետի տիկին Աննա Հակոբյանը ներկա եւ նախկին պաշտոնյաների ու օլիգարխների կանանց կոչ արեց իրենց թանկարժեք զարդերը նվիրաբերել «Արմենակ Ուրֆանյանի անվան ռազմահայրենասիրական բարեգործական հիմնադրամ»-ին։ Իսկ ավելի ուշ՝ ապրիլյան պատերազմում հերոսաբար նահատակված Արմենակ Ուրֆանյանի մայրը` Համեստ Ներսիսյանը նշել էր. «Օլիգարխ ընտանիքից երիտասարդներ են ամուսնանում եւ որոշել են, որ իրենց հարսանեկան նվերների՝ զարդերի գումարը փոխանցեն մեր հիմնադրամին»:

Ի վերջո, այս ընթացքում թե քանի օլիգարխի ու նախկին պետական չինովնիկի կանայք փորձեցին հրաժարվել իրենց գեթ մեկ զարդից, եւ այն նվիրաբերել «Արմենակ Ուրֆանյանի անվան ռազմահայրենասիրական բարեգործական հիմնադրամին», Fnews.am-ը այս եւ այլ հարցերի շուրջ զրուցեց հերոսի մոր` տիկին Համեստ Ներսիսյանի հետ, ով նախ անդրադառնալով վերոհիշյալ օլիգարխների երեխաների խոստացած նվիրաբերությանը փաստեց.

-Ոչ, ցավոք, այդ օլիգարխ ծնողները թույլ չեն տվել, որ իրենց երեխաներին բերված նվերները նվիրաբերվեն մեր հիմնադրամին: Բայց, փոխարենը մեզ մի բարերար 2000 դոլար գումար նվիրաբերեց. անասելի ուրախացանք  այդ մարդու նվիրաբերությունից, ով խոստացավ, որ ընթացքում եւս կօգնի մեզ: Այժմ մեր հիմնադրամի ողջ շարժը ՝այդ մարդու օգնությամբ է իրականացվում: Մենք շատ շնորհակալ ենք նրան:

-Իսկ, ո՞վ է այդ բերերարը:

-Գիտեք, սիրով կհրապարակեի այդ հայրենանվեր մարդու անունը, բայց ինքը խնդրեց, որպեսզի չհրապարակեմ իր անունը: Նա մի տղամարդ է, ով միշտ մեր ժողովրդի կողքին է:

-Հայաստանո՞ւմ է ապրում:

-Այո, Հայաստանում է բնակվում: Նա մեզ խոստացավ, որ կաջակցի հիմնադրամի աշխատանքներին` մինչեւ, որ նոր նվիրատվություններ կլինեն:

- Այդ անձնավորությունը օլիգարխ է՞:

-Ո՛չ, ինքը պարզապես բարերար է, ով երբեք իր արածների մասին չի սիրում բարձրաձայնել:

-Լավ, անդրադառնանք, վերոհիշյալ օլիգարխների երեխաների խոստմանը, որին դեմ էին ծնողները` ինչո՞ւ:

-Երեխաները մինչեւ վերջին պահը,  համաձայն էին այդ քայլը կատարելու, բայց ծնողները դեմ եղան: Ասեմ, որ այդ օլիգարխների ընտանիքը արտերկում է բնակվում: Նրանք մի առիթով ասացին, թե  մենք ինչու չենք դիմում տեղի օլիգարխներին, ասելով որ ամենաշատ օլիգարխները Հայաստանում են…Ես ինձ իսկապես շատ վատ զգացի այդ պահին:

-Իսկ այլ արձագանքներ չկա՞ն:

-Ցավոք ոչ, բացի այդ 2000 դոլարը նվիրաբերած բարերարից, մեզ ոչ ոք չի օգնել, չեն արձագանքել մեր կոչին:

-Իսկ կասեք, ինչպես եք օգտագործել այդ գումարը: 

-Առաջինը մեզ համար առաջնագծին օգտակար լինելն է, օրերս  մեր զոհված հերոսներից մեկին նվիրված միջոցառում էինք կազմակերպել, պատրաստվում ենք` անուշադրության մատնված մի հերոսի նվիրված միջոցառում,  եւս  կազմակերպել:

-Իսկ ըստ Ձեզ, ինչո՞ւ քար անտարբերություն ցուցաբերվեց օլիգարխների ու նախկին պաշտոնյաների  կանանց կողմից:

- Չեմ կարող ասել, ուղղակի ապշած եմ:

-Տիկին Համեստ, եթե դեմ չեք անդրադառնանք  հայոց բանակում առկա խնդիրներին: Այժմ շատ է խոսվում այն մասին, որ զինվորների հարազատները այդքան էլ գոհ չեն` բանակում զինվորին հասնող սննդի որակից: Ի՞նչ կասեք սրա հետ կապված:

-Զորամասեր անկեղծ ասած չեմ գնում, ավելի շատ առաջնագիծ եմ գնում: Զորամասեր գնալիս մի տեսակ անհանգստություն եմ ունենում, ներքին ցավ, վախ կա մեջս: Անգամ երազիս մեջ եմ տեսել, որ հասնում եմ զորամաս, բայց ներս չեմ մտնում:

- Ամեն դեպքում Դուք շփվում եք զինվորների հետ:

-Ճիշտ է առաջնագծի տղաների հետ շատ եմ շփվում. գիտեք էսպես ասեմ` վատ սննունդ չկա, երբեք էլ չի եղել: Ուղղակի գիտեք վատն ինչ է, որի մասին ես ինքս միշտ մտածում եմ. լավ ամեն օր ո՞նց կարելի է տուշոնկա ուտել: Հիմա, որ հիմնադրամին օգնեն՝  այնքան ծրագրեր ունեմ, որ պիտի իրականացնեմ: Սննդամթերքի հետ կապված խնդիր չկա, բայց որակի բարելավման խնդիր իհարկե  կա, որի մասին անգամ ՀՀ վարչապետը բարձրաձայնեց, երբ գնացել էր առաջնագիծ:

-Ձեր կարծիքով այսօր բանակում բարոյահոգեբանական մթնոլորտի առումով ի՞նչ է փոխվել (հատկապես հրամկազմ-զինվոր փոխհարաբերություններում): 

-Սպայի եւ զինվորի հարաբերությունների հետ կապված,  կարող եմ ասել հետեւյալը. բնական է, որ զինվորներից շատերը նեղվում են նրանից, որ սպաները հավասարություն են դնում բոլորի միջեւ: Շատերը դա գուցե չեն ընդունում: Բայց ընդհանուր առմամբ,  սպա-զինվոր հարաբերությունները շատ նորմալ են: Սպաները,  այսպես ասած բանակային դաստիրակություն են իրականացնում, իսկ բանակի դաստիարակությունը լրիվ ուրիշ է:
Բայց ես օգտվելով առիթից, ուզում եմ նաեւ հետեւյալն ասել. ես հերոսի մայր եմ, եւ կարծում եմ, որ իմ խնդրանքը որեւէ մեկը մերժելու իրավունք չունի, բայց արի ու տես, որ  շատ տեղերում ինձ մերժում են: Մինչ օրս ՊՆ նախարարին չեմ տեսել. լավ, մի օր նախարարը ժամանակ չի գտնո՞ւմ ինձ ընդունելու, իմ ծրագրերին ծանոթանալու համար: Թող մի օր ընդմիջում չանի՝ հերոսի մորը հանդիպի:

-Իսկ, ո՞վ է Ձեզ մերժել, ո՞ւմ եք կոնկրետ դիմել նախարարի հետ հանդիպելու համար:

-Դիմել եմ, բայց պարոն Տոնոյանը, չգիտեմ ինչու ինձ վանում է, ինչից շատ վիրավորված եմ: Ես Արցախ պետք է գնայի` դիմեցի նախարարություն, որ ինձ տրանսպորտ տան` շտաբի պետը կրկին մերժեց: Ասում են, մենք ՀԿ-ներին չենք օգնում: Չափազանց վիրավորված եմ ՊՆ-ից, շատ…

Զրույցի վերջում, տիկին Համեստը հուզմունքը զսպելով միայն ասաց. «Իմ որդու բացը երբեք չի լրանա, դա իմ ցավն է, որը հարատեւ, չսպիացող վերք է եղել , եւ այն  միշտ   կմնա…»: 

Զրույցը՝ Անի Ավագյանի